Za fotografisanje noćnog neba, pored odgovarajuće opreme, neophodno je puno strpljenja i discipline. Osnovna pravila treba ispoštovati, napraviti dobar plan kada fotografisati i šta staviti u kadar.
Durmitor je direktor, pa to važi i za noćnu fotografiju. Nekada ne da da se vidi nebo danima, sedmicama, a nekada ga otkrije u punom sjaju zvijezda.
Za dobru noćnu fotografiju neophodan je dobar stalak na kojem može naš foto aparat čvrsto da stoji, s obzirom da dužine ekspozicija traju od par desetina sekindi pa do par desetina minuta. Objektiv po pravilu širokugaoni sa velikim otvorom blende, ali može bilo koji sa otvorima blende 4, 3,6 ili 2,8. I žičani odnosno daljinski okidač, da ne bismo izazivali podrhtavanje aparata pri početku i završetku okidanja.
Sve ovo zvuči ok i savladivo dok ne odete na lice mjesta i susretnete se sa raznoraznim stvarima, kao npr. da cupkate u mjestu nekih pola sata dok traje ekspozicija na desetak stepeni ispod nule. Ili da vam baterija foto aparata iscuri za tili čas na tom minusu. Pa onda odjednom počne da duva vjetar koji vam pomjera aparat dok snimate. I na kraju u jednom momentu shvatite da ste sami u planini u sred noći…
Ja najviše volim da fotografišem kada je naravno vedro noćno nebo, bez previše svjetlosnog zagađenja (tj.vještačkog svjetla), kada je Durmitor pod snijegom i kada je pun mjesec. Tada je Durmitor osvijetljen kao po danu, pa ekspozicije ne moraju trajati previše dugo a takođe možete da smanjite osjetljivost senzora ISO na ispod 1000. Tada obično radim tzv. star trails iliti više ekspozicija jedna za drugom pa se nakon slaganja tih snimaka u slojeve (layers) u fotošopu dobiju tragovi koje zvijezde ostavljaju tokom rotacije Zemlje. Takva je fotografija Vražijeg jezera sa Jezerima i Durmitorom u pozadini, kod koje je ukupna ekspozicija trajala skoro pola sata. I dok su sve zvijezde ostavljale trag na nebu, jedino Sjevernjača ne „mrda“ već ostaje u centru kruga.
Tekst i fotografije © Dejan Dajković